Yake
Moderator
Dołączył: 09 Kwi 2009
Posty: 45
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Kraków
|
Wilkołaki - niem. Werwolf, ang. werewolf, duń. vaendf, norw.-szw. va-rulf: wszystko - "człowiek-wilk".
Demonologiczną postać wilkołaka wywodzi się z mitologii, gdzie bohaterowie mogli dobrowolnie przybierać postać wilka i polować na wrogów (np. Helga kvida Hund. I, 38;41-43; też liczne fragmenty prozatorskiej wersji Sagi o Wolsungach). Prawdopodobnie germańskie wyobrażenie wilkołaka jest ściśle powiązanie z wojownikami zwanymi berserkerami (od staroislandzkiego berserker - odziany w skórę niedźwiedzia; pokrewne określenie: ulfhedhnar - w wilczej koszuli), którzy w czasie walki wpadali w szał bojowy i nie czuli zadanych im ran, a nawet mieli zamieniać się w niedźwiedzie, wilki, psy lub byki.
W demonologii wilkołaki stały się nocnymi stworzeniami, atakującymi bydło i ludzi, zaś za dnia przybierającymi postać człowieczą.
Jak zobaczyliśmy powyżej, „wcielanie się” w zwierzęta (w duchy zwierząt), znane jest człowiekowi od najdawniejszych czasów. Zobaczmy, jaka jest różnica pomiędzy tą wizją, a wizją wilkołaka - czym się różni, i jakie są przyczyny tej zmiany.
Pierwszym obrazem, który staje nam przed oczami, gdy myślimy, kim jest wilkołak, to obraz człowieka, który przy pełni księżyca, zamienia się w wielkiego (stojącego na dwóch łapach), szarego wilka, wyjącego do jasno świecącego księżyca. Następnie człowiek ten, staje się bestią, i wyrusza niszczyć i mordować. Czyni tak (często nieświadomie, bądź wbrew swej woli), aż do zakończenia pełni. Wtedy też powraca do swej ludzkiej postaci[31].Dlatego też opowieści o wilkołakach, są najczęściej mrożącymi krew w żyłach historiami o pustoszących okolicę ogromnych wilkach, które okazują się być jakimś dzikim i występnym człowiekiem, po zabiciu którego wraca spokój. Oczywiście nie zawsze tak jest: a pełnia księżyca, i moce dające wielką siłę, nie muszą być nieświadome, czy obracane w złych intencjach.
Tego typu opowieści o bestiach, ludziach - wilkach, spotkać można w folklorze wielu krajów Europy. My skupimy się jednak przede wszystkim na folklorze słowiańskim.
Leksykon „Bogowie, demony, herosi” podaje następującą definicję: „WILKOŁAKI (słow. wilk i dlaka - „wilczoskóry”) - w folklorze słowiańskim ludzie dzięki czarom lub przez urodzenie posiadający zdolność zmieniania się w czasie pełni księżyca w dzikie zwierzę, zwykle wilka (rzadziej niedźwiedzia).Czasami w lesie można znaleźć porzuconą skórę w., której założenie zmienia w wilka. W. przybierają postać, zuchwałych i krwiożerczych ludożerców, czasami mówiących ludzkim głosem bądź pół wilków pół ludzi. Wiara w w. spotykana jest na całym świecie, zwykle związana z drapieżnikami (niedźwiedź, lew, lampart). Wg interpretatorów, za podstawę ma tajne stowarzyszenia młodzieży męskiej, których ceremonie inicjacji obejmowały przeistoczenie w wilka. Herodot wspomina w „Dziejach” o wojownikach Neurów, którzy okresowo zamieniali się w wilki.”[32]
Mamy tutaj dwie bardzo istotne kwestie: informację, że wilkołaki mają swe ważne miejsce w folklorze słowiańskim, oraz że podstawą wiary w wilkołaki są inicjacje tajnych stowarzyszeń młodzieży męskiej. Dlatego też teraz przyjrzymy się słowiańskiemu folklorowi, by następnie przejść do stowarzyszeń wojowników.
Post został pochwalony 0 razy
|
